- Nowy rozdział w życiu, pozdrawiam. Czy byłem na ciebie gotowy? Nie. Mogę zostać? Nie. Ale co jest? Czas być silnym. 

Kolejny zdecydowany oddech i nasz bohater pośpieszył na postój taksówek. Krótka jazda, niewygodna rozmowa. Kierowca też nie był stąd, próbował żartować. Wyszło koślawo i niezrozumiale. Nasz bohater mruknął spięty. 

I oto był. Jego nowy dom. Szary budynek z kruszącą się miejscami dachówką w dzielnicy mieszkaniowej, czterosobowy pokój. Tymczasowe schronienie, dopóki nie znajdzie się coś lepszego. W hostelu pracowniczym przywitał nas zapach mieszkania starszej pani. Nasza administratorka ma tyle kotów, że opieka nad nimi nie pozostawia jej wiele energii na sprzątanie. Wąska klatka schodowa, słabo oświetlony korytarz, mały zadymiony pokój z piętrowymi łóżkami.To miejsce tak bardzo różniło się od jego domu, wzmacniając poczucie, że jest tu obcy i że w ogóle nie jest tu mile widziany. 

Dzwonek telefonu wydawał się nadmiernie głośny. To jego żona dzwoniła. Matka jego dzieci, najlepsza dziewczyna na świecie i najbliższa przyjaciółka. Nie widzieli się zaledwie od dziesięciu godzin, a teraz odległość między nimi jest dla niego jak gigantyczny ciężar, który dźwiga na swoich barkach. Mówi do niego zbyt szybko i złośliwie – to znak, że płakała. On dużo żartuje i mówi jeszcze więcej. 

Co ma jej powiedzieć? Żeby nie płakała? Zaczyna jej emocjonalnie opowiadać o pięknie miasta, które widział podczas jazdy taksówką. Skaczą z tematu na temat, wahając się, czy mówić o tym co najistotniejsze. Po raz pierwszy odkąd są razem oddycha z ulgą, gdy kończą rozmowę. 

Czy wiecie, jak łatwo dni zmieniają się w tygodnie, kiedy jesteś szczęśliwy lub kiedy jesteś nieszczęśliwy? A teraz minęło pół roku, odkąd nasz bohater opuścił swój dom. Czy to był dobry czas? Łatwy? Trzy różne prace, nocna bójka z pijanym współlokatorem, nowy hostel, ciężka grypa. 

I ciągła, codzienna walka o to, żeby mieszkać na swoim. 

Teraz, kiedy rozmawiają, żona zazwyczaj mówi wolno i bez emocji. To go trochę uspokaja. Tak jak wtedy, gdy był chory. Chciał, żeby była przy nim i nakarmiła go zupą. Tą samą, której nienawidził przez całe dzieciństwo, ale za którą teraz oddałby dziesięć lat życia. Tutaj kuchnia jest zupełnie inna, a jego obiady i kolacje składają się z półproduktów lub kanapek. Na stole talerz zupy, która teoretycznie jest ugotowana tak jak należy. Poszedł do restauracji, której szyld obiecywał "jedzenie jak u mamy". Ale chyba nie ma nawet co porównywać? Woda nie zupa. I ta pozornie mała rzecz znowu sprawiła, że czuje się nie na miejscu. 

Kiedy indziej został okrzyczany przez pracownicę stacji kolejowej. Drobne pytanie, którego nie dosłyszała sprawiło, że podniosła głos i najzwyczajniej zaczęła na niego krzyczeć. Z zażenowania zaniemówił i nie mógł sobie przypomnieć żadnego słowa. Wyskoczył ze stacji jak oparzony i długo szedł. W głowie wirowały słowa, które powinny zostać wypowiedziane. Duma i poczucie godności uformowane w krótkie, celne i mocne frazy. Dlaczego więc stał przy kasie jak drugoklasista przyłapany na żenującej aferze czując, jak pocą mu się dłonie i krew napływa do policzków? Wyszedł bez słowa. Nie rozwiązując problemu. Z poczuciem, że nie jest tu mile widziany…

Jego żona nie wie o jego tęsknocie. Przynajmniej nie od niego. Nie ma powodu, by o tym mówił, to był jego wybór i nie może się cofnąć. Jego wybór to pozostanie tutaj i codzienne szukanie swojego miejsca pod słońcem. Tak jest lepiej, lepiej dla wszystkich. Chociaż on nic  nie mówi, serce podpowiada jej, co się z nim dzieje.  Policzył odległość między nimi w metrach, stopach, milach.Tylko, że od zmiany jednostki miary nie robi się bliżej. Jej głos w telefonie jest tak dźwięczny i przenikliwy, że boli go jeszcze bardziej. Stara się więc mniej z nią rozmawiać, tłumacząc się wiecznym zapracowaniem. Na początku była trochę urażona, ale teraz taka komunikacja stała się normą. Nieprzyjemną, ale normą. 

Był też moment, kiedy po odejściu z kolejnej beznadziejnej pracy zrozumiał, że już dłużej nie wytrzyma. Odludek. Tak się czuł na co dzień. Spakował się, ogolił i pojechał na dworzec. Stojąc na peronie, chwytał małymi, częstymi oddechami powietrze unoszące się nad peronem. Powietrze pachnące olejem, żelazem i kawą, a wraz nim poczucie beznadziei  i rozpaczy. Nie może się poddać. 

A teraz czas na niespodziewany zwrot akcji: wyobraźcie sobie, że naszym bohaterem jest Piotrek i przyjechał do Anglii, żeby jego rodzina w Polsce niczego nie potrzebowała. Nie ma wojny w domu, nie ma represji politycznych, chce tylko jak najlepiej dla swojej rodziny. Tylko tyle i aż tyle. 

Zamiast posłowia. Nasz bohater uporządkował swoje życie. Otrzymał pomoc, znaleźli się życzliwi ludzie. Ponieważ zawsze są jacyś życzliwi ludzie. Mówi teraz prawie w tym samym języku co miejscowi i jest szczęśliwy. Udało mu się zdobyć wysoko płatną pracę, wynająć mieszkanie w ładnej, spokojnej dzielnicy, mógł sprowadzić rodzinę. Co najważniejsze, potrafił znaleźć swoje miejsce w nowym kraju, wykorzystując swój potencjał i talent.