A potem przyszedł 1 dzień wojny. Pamiętam widok rzędów karabinów, huk, strach. Wybiegłam z córką – miała wtedy niespełna 13 lat – i ruszyłyśmy w nieznane. Najpierw do Kijowa, a potem, po kilku godzinach, w stronę Polski. 25 lutego podjęłam decyzję: uciekamy. Mąż został w wojsku, syn również. 

Nowy początek 

Pierwsze dni w Polsce były bardzo trudne – wszystko obce, a ja pełna lęku i niepewności. Zaczęłam pracę w Intermarché, w cukierni. Ale czułam, że to nie koniec, że muszę szukać swojej drogi. Zrobiłam kurs przewodnika po Toruniu – zostałam pierwszą Ukrainką, która oprowadza po mieście w języku polskim. Założyłam własną działalność, choć na początku była nierejestrowana. 

Najtrudniejsze było zdrowie i codzienność. Jesienią 2022 trafiłyśmy do Chodzieży. Córka trenowała pływanie – była jedną z najmocniejszych zawodniczek na świecie w swoim wieku, zawsze w pierwszej dziesiątce. Pisałam do wszystkich klubów pływackich w Polsce. W końcu „Delfinek” w Chodzieży otworzył nam drzwi. Rodzice dzieci z klubu pomogli mieszkaniem, wsparciem, a nawet pracą. To był dar. Ale Chodzież była mała, zbyt mała – potrzebowałyśmy czegoś więcej. 

Przeprowadziłyśmy się do Torunia. Po roku córka zakończyła karierę pływacką, po 11 latach treningów. To był trudny moment, ale życie płynęło dalej. 

Straty i siła 

W międzyczasie dowiedziałam się, że mam raka tarczycy – dwa rodzaje. Leczenie, strach, kolejne zmagania. Mąż po 1,5 roku wrócił z wojska, ale nasze drogi się rozeszły. Rozstaliśmy się. Syn wciąż służy w wojsku. 

Wszystko to uczyło mnie jednego: nie mogę się poddać. Torty to moja pasja, coś, co daje mi siłę i radość. Prowadzę warsztaty cukiernicze, uczę innych modelowania figurek z masy cukrowej. Chcę dzielić się tym, co potrafię najlepiej. 

Marzenia i plany 

Dzięki Akademii Przedsiębiorczości i wsparciu takich osób jak Katia i Fundacji Emic, która pomogła mi napisać biznesplan na dotację, wiem, że mogę iść dalej.  Udział w programie „Stronger Together”, realizowanym przy wsparciu Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju i finansowanym ze środków Unii Europejskiej, naprawdę wzmocnił moją niezależność i pewność siebie, dając konkretne narzędzia do rozpoczęcia własnej działalności.   Moim marzeniem jest otworzyć własną pracownię cukierniczą – miejsce, gdzie będą powstawać torty i wypieki, gdzie będzie kawa i warsztaty, gdzie zatrudnię inne kobiety, studentki, które też potrzebują szansy. 

Ostatnio na chwilę wróciłam na Ukrainę. Krótko – tylko na trzy dni. Sam wyjazd była trudny i emocjonalny, w trakcie miałam kolizję drogową. I to był koszmar. Wracając do Torunia czułam jedno: wracam do domu. 

Program realizowany jest przy wsparciu Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju (EBOR) oraz współfinansowany ze środków Unii Europejskiej  w okresie od 14 maja do 30 września 2025 roku.